Zabrodski šlach. Niabiosaŭ prosiń.
Na ŭzhorak vybiehła adčajna.
Mnie dzień prydaŭsia niezvyčajnym,
choć viedała, što chutka vosień.
Trava pažuchłaja chrumścieła,
a ja vyšukvała pryčyny,
čamu ŭ aknie niama mužčyny,
jakoha bačyć ja chacieła?
Nad vioskaj žuraŭłi kružyłi,
byŭ sum prytojeny ŭ pryrodzie.
Kamu z nas kvietki varažyłi:
pryjšła para zabyć Zabrodździe.
Ja nie chacieła čuć pra heta,
uzhorak ź lohkaściu minała.
Jašče žyła śpiakotaj leta,
a moža, tolki ŭspaminała.
|
|
